Eta hantxe aurkitu zintudan

egunaren azken akto suizida

behatzen

lurrean kizkurturik

ama guziek ematen duten

goxotasun babeslearen bila

haize bolada askatzaileak

nire ileak liberatu  zituenean.

Istant horretan nire eskua

zure sorbaldan pausatu nuen

harrotasunez.

Ilunabarra elkarrekin

mirestu genuen orduan.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Lanbrotzen ari da lurra

lanbrotzen ari da basoa

lanbrotzen ari da mendia

lanbrotzen ari dira bazter guztiak.

Eta ni hemen, ikusle,

laino beltzaren maindiriaren beldur

ene lanbrotzearen esperoan,

estaldurarik gabeko bakardadean baino

nahiago baitut lainopean bizi

jakin arren iluntasuna eta itsukeria

gure geroa izanen direla ,

babes gabeko izate hutsala izan baino

isolatua biziraun zentzugabean egon baino

egiaren garratza gardentasunaz  begiratu baino

nahiago dut

zuhaiztiren hats-beroa sentitu,

lanbro beltzaren zurikeriarekin desitxuratzen

eta desagertzen bagara ere,

itsukeria nahiago baitut konpainian.

-Negua gorri eta lanbrotsua badatorkigulakoan-

hoy no quiero estar de la casa y el arbol

Hoy no quiero estar lejos de la casa y el árbol,
hoy quisiera estrechar mi ciudad sumergida,
boca de los corales, alma de las esponjas,
dureza de las piedras que se encuentran a veces,
ojos de las estrellas de mar y los peces.

Hoy te quiero cantar más allá,
más allá de donde ha de llegar la canción.

Cómo voy a cambiarle el color a una ola,
qué se puede querer si todo es horizonte,
qué le voy a enseñar a la suma del viento,
qué le puedo objetar a una noche estrellada,
con mi vela amarilla y mi proa emparchada.

Hoy te quiero cantar más allá,
más allá de donde ha de llegar la canción.

Hoy no quiero estar lejos de la casa y el árbol,
cada rizo del suelo es un sueño contado,
algo como un recuerdo, una imagen, un beso,
y en la espalda del día se queda ese algo,
hoy no quiero estar lejos de la casa y el árbol.

Hoy te quiero cantar más allá,
más allá de donde ha de quedar la canción,
la canción, mi canción.

Beti gogoan nahiz  betirako zure faltan, Apeze.

Ihes egin nahi izan nuen
itsaso barrenaren infinitora,
olatuen kulunka  beroa  bilatuz.

Ihes egin nahi izan nuen
haizearen kilika jostalarien laztanak

sentitu ahal izateko.

Ihes egin izan nahi nuen
uraren melodiaz bizitzaren taupadak

berreskuratu ahal izateko.
Katez loturik naukaten hatsen bitsetatik,
lehorrean pilatuta naukaten orroetatik,
zartaturik ta herdoilturik naukaten begiradetatik
ihes egin nahi izan nuen-eta.
Gaur gauez berriz ere,

kresal malkoen hezetasungatik,

dar -dar ixilean ez egoteko.

Eta bideko lanbroa desagertu ahala

ohartuko zara bide bazterreko piztia

ez zela  hala.

Orduan negarrari emanen diozu

eta  indar gabeko hats aparrez

xuxurlatuko duzu :

Mintzoak zihoen etxean ginela,

Mintzoak zihoen etxean ginela,

eta zuek ezetz,

akatu beharreko pizti gogainkarria zela,

gure etorkizunean existitu ezin den monstruo beldurgarria zela.

 

Alabaina, ordurako mila urteko zuhaitz  atabikoa

lurrean zerraldo suntsituta egonen da.

Beldurtiek bere etorkizunerako behar ez zuten arbasoen sustraiak,

errotik atera baitituzte.

Une hartantxe ixilik geldituko dira betirako

zure eta gure Mintzoa,

akatu izanen baitugu gure sena,

gu garena.

Eta berriz guztia lanbroz beteko da

baita gure barrena.

 

Lainoaren maindireak

izakien ametsak estaltzen dituenean

gauak

beltzaren askatasuna hauspotzen duenean

norbanakoaren argiak

gizakien itsukeria argitu nahi duenean

neuk

bakardadearen ixiltasuna goxatuko dut;

 

izanen direlako

izan

argi xamurreko

sutondo gizatiarraz

alaitzeko arratsak

inoiz.